Een handjevol hulp

(Blog Ania)

‘Een handjevol hulp is beter dan een karrevracht zuchten en preken’. ‘De een heeft de hulp van de ander nodig en beide werken vriendschappelijk samen’. En nog één: ‘Mannen hebben het geld uitgevonden. Vrouwen hebben wederzijdse hulp uitgevonden’. Okay, ik ben verzot op spreuken en citaten. Waarlijk. Kernachtig. Love it. En deze passen hoe dan ook bij dit blog. Behalve: de laatste. Die past niet echt. Nou en?!

Ik kan het veel beter, hoor! Om hulp vragen en hulp accepteren, kan ik wel. Echter, ik vind het moeilijk om mijn beperkingen te laten zien. Maar het zal wel moeten, eens… Bijvoorbeeld: ik ben geen ‘voeler’. Ik geef het toe. En soms ben ik hard naar mijzelf, vinden anderen dan. ‘Gemoedelijk naar jezelf worden’, zo luidt de recente opdracht van mijn neuro. Nou, makkelijker gezegd dan gedaan!

Laatst nog, op bezoek in het ziekenhuis, schaamde ik me voor mijn loopje. Dit, terwijl mijn geneesheer kritisch toekeek. ‘Niet kijken!’, riep ik dus luid. Omdat ik dan helemaal gespannen en verkrampt naar hem toeloop. En ik kan het veel beter, hoor!

Met de billen bloot

Ook mentaal gezien heb ik uiteraard zo mijn beperkingen. En ook die laat ik per voorkeur niet zien. Maar nu wel. Neem bijvoorbeeld mijn schrijven. Bloggen. Ik lees ‘de anderen’ en dan slaat de grote twijfel bij mij toe. Ik gun u allen meer poëtische blogs van mijzelf. Meer symbolisch. Minder persoonlijk, meer abstract (en meer herkenbaar voor iedereen). Maar… het zit er niet in. Eerlijk. So this is it. Take it or…. Het komt er niet uit, vrees ik. Beperking. En teleurstelling. Zo, tot zo ver mijn ‘met de billen bloot’-momentje. Genoeg. Lastig. En gênant.

Geef acht! Actie!

Hulp verlenen lijkt trouwens ook een gepasseerd station. Lang geleden. Wacht. Toch niet. Het overkwam mij onlangs in de parkeergarage. Ik stap uit de auto. Niet vlot of charmant. Wel op eigen kracht, tijd en benen. Trots op! En daar staat ze: een ‘oud omaatje’, ruim in de tachtig, negentig wellicht (?), duidelijk en zichtbaar op MIJN hulp te wachten.

‘Ik ben slecht ter been. Ik heb mijn rollator niet bij me. Help jij mij naar mijn man in de auto?’ Euhhh, okay… maar eerst een lichte paniekreactie. Ohhh nee, ik ben toevallig OOK slecht ter been! En meteen daarna: geef acht! Actie! Dus heb ik het omaatje bij de arm gepakt. En lopen maar. Uiteraard zwenken, uitwaaien, sloffen, super langzaam. Who cares?! Humor, vind ik het: iets met de lamme en de blinde?

Ik doe ertoe! Wow…

De een ziet het meteen. ‘Je rechterbeen zwaait’, aldus mijn neuro. Spasme?! Ohhh nee…. ‘Je bent mager’ (bedoel je: ongezond?). ‘Je ziet er moe uit’. Enz. enz. De ander ziet niks aan mij! Zo’n omaatje? Echt niet gedacht dat ik – wellicht niet zo makkelijk- kon helpen. En ik kan een heleboel verbloemen. Maar blijkbaar niet alles. Of niet voor iedereen. Maar hey: ik doe ertoe! Ik kan zelfs de medemens in nood een handje helpen. Jippee yeah! Nogmaals: ik doe er toe! ‘De mens is een sociaal dier, hij is niet gemaakt om alleen te leven’. Mee eens. Hartstikke mee eens!

Gelukkig, ik voel me weer okay. ‘Acceptatie’ heet het (en het werkt echt!). Om hulp vragen, hulp accepteren én verlenen, kan ik! Dat laatste heeft mij zó goed gedaan! Dank u wel ‘omaatje’! Ik sluit af met een spreuk (hoe anders?!): ‘Doe goed en zie niet om’. Waarlijk. Kernachtig. Love it.

Liefs, Ania

Fotografie: Ali Huisman

Lees ook:

• Design: bruikbaar en mooi
• Onderzoek naar loopvermoeidheid
• Zelf doen