Duurzaam verbouwen

Blog Ania: duurzaam verbouwen – klaar is Kees

Het is bijna klaar. De aanbouw thuis is zo goed als af. De harde werkers zijn het huis uit. En hun machines, apparaten, bouwmaterialen, gereedschappen, bouwradio, emmers enzo… Vanaf nu leef ik ‘rolstoelproof’.

Alles gelijkvloers, geen obstakels of drempels thuis. Ruim en energiebesparend wonen (ik heb hier over MIJN energielevel. Geen extra gevelisolatie of zonnepanelen). Zorgeloos en duurzaam wonen, ofwel: klaar voor de toekomst!

Welkom

Vandaag ben ik jullie gastvrouw. Kom binnen! Zo, wat is het hier mooi geworden! Echt. Dat had ik niet verwacht. Het noodzakelijk kwaad (de verbouwing) zag ik meer als een schrikbeeld van mijn toekomst met MS: ik ga in een invalidewoning wonen. Het doemscenario. Maar de werkelijkheid is toch anders, gelukkig. Hipper, leuker en supermooi!

Duurzaam

Natuurlijk is alles ruim gebouwd (de draaicirkels, hé). Ik hoor je denken: joh, wat lekker ruim hier! De vloeren sluiten naadloos aan. En dat is op zich al een prestatie en verbetering in ons oud, historisch pand. Is zeker een vermelding waard. Goed gedaan, jongens! Let verder op: geen standaard opdekdeuren maar eigentijdse (brede) schuifdeuren. Stoer. En wat te denken van de lichtsensoren in plaats van licht ‘aan’ en ‘uit’. Geen discussie meer mogelijk: doe jij het licht uit? Verleden tijd dankzij de techniek. Lang leve! Ook: energiebesparend. En nu letterlijk en figuurlijk bedoeld.

Ik heb niets te klagen

Ik zag er ontzettend tegenop. De (bouw)rotzooi, het (bouw)lawaai, vreemde mensen in huis over de vloer. Maar met onze (hele, hele) lange vakantie aan de overkant van de wereld viel de verbouwing ineens mee, joh… Opgelost, de verbouwingsstress! Ik heb er veel aan gedacht, hoor. Veel geappt met de harde werkers. Wel vanuit mijn luie strandstoel, haha. Timing, hé. Ik heb niets te klagen…

Wet Maatschappelijke Ondersteuning

Dit nog even kwijt: in het begin zijn we enthousiast gemaakt over het gemeentelijke WMO-loket. En de subsidies, vergoedingen, voorzieningen voor de ‘mindervaliden’ in de maatschappij. Het klinkt goed, toch? We hebben zeker twee goede gesprekken gehad met een consulent. Afgewezen. Argumenten: ons huis is een koophuis en dat heeft de gemeente zeker niet graag. Want: wat als ik spontaan zou genezen?! Pure kosten, weg is de goedbedoelde investering van de gemeente! Bovendien zijn de noodzakelijke aanpassingen en de verbouwing te kostbaar/te veel. En de kosten hiervan kunnen we ook nog prima zelf dragen zonder onze gemeente geld uit haar zak te kloppen (nee, er is geen sprake van financiële ellende, nood of moeilijkheden. In zo’n geval kent de gemeente WEL meer regelingen en mogelijkheden… Snapt u het nog?!).

Vechtlust

Advies van de beleidsmedewerker was kort en duidelijk: verhuizen. Met de verhuiskostenvergoeding van 1.750 euro zou ‘the case closed’ kunnen zijn. Take it or leave it. Ohh, ohh wat een moeizaam traject. Vechtlust, it’s all you need. Respect voor degenen met het uithoudings- en doorzettingsvermogen. Die de strijd voortzetten en alle kostbare energie erin stoppen. ‘De ervaring is de som van onze teleurstellingen.’ Check.

Eind goed, al goed

Voilà. Het is ons inderdaad gelukt op eigen kracht. Ik zou bijna willen zeggen: laat die rolstoel maar komen! Ik ben er klaar voor…. Maar zo werkt het niet. Nog laaaaang niet, alstublieft! We gaan duurzaam wonen in onze vernieuwde, rolstoelproof-woning. Of een toekomstklare woning? Want stel, dat ik toch spontaan kan genezen… Graag!

Liefs, Ania