Dinsdagavond RPM

Blog Ania

Vandaag neem ik je mee naar mijn sportschool. Omdat het nog steeds kan. Ook met mijn MS. RPM-les staat in de agenda. Indoor fietsen. Met Ineke. De les begint pas in de avond, dus zorg ervoor dat de accu niet leeg is. Ik kom mijn dag hoe dan ook niet in ‘one go’ door. Ik slaap in de middag bij. Opgeladen. Let’s go!

Fietsmaatje(s)

Ik ben op tijd. Ik neem de tijd om de fiets in te stellen en aan te ‘clicken’. En ik ben niet de eerste hoor. Jan is er al. Jan is mijn fietsbuurman en fietsmaatje. Sinds jaren zitten we ALTIJD naast elkaar. Ik trek me aan Jan op en in de tijden van nood trekt Jan mij erdoor heen. Een echte maat.

Jan kent mijn MS-achtergrond, hij ziet voor de les hoe de vlag erbij hangt. Op Jan kan ik altijd rekenen! Trouwens, dit geldt ook voor de gehele dinsdagavond-fietsploeg. Lieve en hechte groep. Het voelt vertrouwd, ik voel me begrepen en geliefd. Nee, zij zullen mij niet uit het peloton lossen.

Prikkels, signalen en endorfine

Iedereen werkt zich al in het zweet. Demarreert (om bij de fietstermen te blijven). Ik nog niet. Ik moet echt langer warmlopen. Of focussen. Ik kijk te veel rond, lach erbij of zing of houd Jan aan de klets. Een fietsbuddy in het midden van de zaal ‘flipt’ meestal halverwege de les. Dan begint hij te schreeuwen en roepen: “Aan de kant! Ik kom eraan! All on board!” Intrigerend wat er in zijn brein gebeurt. Priķkels en signalen die tot (een bijzondere, ongewone, ongecontroleerde) uitvoering komen. Net bij MS, maar dan anders… Endorfine, het gevoel van geluk of euforieeen gevoel van welbehagen, een goede stemming hebben, zich prettig voelen. Euforie treedt vaak op als gevolg van hersenbeschadiging. Meer.... Hij geniet er duidelijk van. Ik ook!

Next level

Eerlijk: ik ken de ‘next level’ niet echt. RPM gaat mij redelijk makkelijk af. Ik fiets op conditie en die heb ik nog kunnen behouden, so far. Met ups & downs. En ik draai de weerstand nooit TE zwaar, want dan kom ik zeker niet vooruit. Na vier of vijf nummers kan ik eindelijk mijn dikke sportfleece uit doen (altijd koud, klappertanden). Zweten? Wat is dat? Intussen dampt de rest van mijn fietsmaatjes door. Goed bezig! Allemaal buddies die wellicht fitness saai, statisch en minder leuk vinden. Zoals ik.

Oordopjes

RPM en MS? Geen idee of dit nou een goeie combi is. Ik heb het vermoeden van niet… Voor degenen die nog wel kunnen sporten, het programma in het kort: warming up, tempoverhoging, heuvels, gemixt terrein, bergklim, sprint, terugreis en stretch. That’s it. Love it. RPM-les is zeker niet geschikt als je niet tegen prikkels of keiharde muziek kunt. Ontzettend opzwepende, luide en krachtige muziek komt uit de boxen. Herrie. Je bent gewaarschuwd. Als je een slechte slaper bent, kun je de les beter skippen. Niet uitzonderlijk of zeldzaam… fietsers met oordopjes. Over de muziekkeuze hoef je trouwens ook niet te klagen, je zit er drie maanden aan vast!

Home sweet home

De les komt tot einde. Bijna. Nog één nummer extra. We fietsen de Alpe d’Huez nog op. Daar is Ineke van (van fietsen krijg je sterke benen, strak kontje en een killer conditie. Zoals Ineke, dus). Ik hoef geen extra nummer meer, maar ik word democratisch weggestemd door de groep. Nog één dan, vooruit.

Na de les volgt nog een uitdaging voor mij: naar huis lopen. Doorgaans word ik opgehaald door manlief. Lang leve de fietstaxi! Ook weleens bij Jan achterop gesprongen. Maar vanavond niet, ik moet toch echt teruglopen. En ik hoef niet ver hoor. Ver lopen lukt mij trouwens niet meer. (Buiten) fietsen ook niet. Lopen… not my cupEen geneesmiddelenfabrikant kan bij het CBG een verzoek indienen om in aanmerking te komen voor het “gebruik in schrijnende gevallen”, oftewel voor het compassionate use programma (CUP). Het gaat dan om een specifieke situatie waarin de beschikbaarheid van een geneesmiddel voor meerdere patiënten door het CBG noodzakelijk wordt gevonden, voordat een handelsvergunning wordt toegekend. Meer... of tea. Moe. Op. Gelukkig staat morgen yogales in mijn agenda. Herstel.

Liefs, Ania