De donkere dagen voor Kerst

Blog Ania: de donkere dagen voor Kerst

Ik heb ’s middags al geslapen. En toch ben ik nog steeds doodop. Vandaag is zo’n dag om gauw te vergeten. Eigenlijk is het al ’s nachts begonnen, aldus manlief. ‘Wat was je aan het waggelen.’ Misschien was ik nog half aan het slapen, want ik kan me dit niet echt herinneren. Toen ik vanochtend uit het bed stapte, dacht ik wel: ‘Shit. Zo’n dag…’

Op mijn werk was ik ook vrij ‘mistig’. En traag. Ik lijk mezelf af te stemmen op het weertype. En nu zijn we ‘de donkere dagen voor Kerst’ ingegaan (dat voorspelt weinig goeds). Vanochtend ben ik ambitieus op het werk aan een moeilijke klus begonnen… die uiteindelijk categorie ‘nu even niet!’ heeft bereikt. Nee, het ging me echt niet van mijn vingers af. Misschien morgen wel? Ik ga opnieuw mijn best doen. Proberen.

Enfin, nu lig ik thuis op de bank

En prakkiseer over een ’to do’-lijstje voor vandaag. Koken, bijvoorbeeld. Want eten moet ik toch. En anders manlief zeker. Dus: ik moet nog koken. Bahhh… geen zin in… geen puf voor. En dat zeg ik normaal niet hoor. Want koken, dat doe ik graag. Maar niet vandaag, dus. ‘Shit. Zo’n dag’, again…

Nog zo’n favoriet: sporten. Er staat een sportavond op het programma. Euhh, ik ben benieuwd. Voor nu ben ik hartstikke moe en gedemotiveerd. Ik moet er niet aan denken, zeg! ‘Wat er niet is, kan nog komen.’ Oké, ik wacht het wel af. Op de bank, te verstaan. En omdat ik me toch al down voel, surf ik op het internet op zoek naar het MS-klachtenoverzicht. Meten is weten! Niet handig Ania! Daar knap je niet van op! Ik waarschuw je…

Decubitus

Te laat. Ik lees een treurig lijstje door. Check. Check. Check. De stemming wordt ook hier op de bank treurig. Zie je wel… Maar wacht! Hey: die ken ik niet! Decubitusdoorliggen, bedzweer; degeneratie van weefsels vanwege slechte plaatselijke doorbloeding veroorzaakt door druk- en of schuifkrachten. Treed op bij lang in bed liggen of bijvoorbeeld bij verkeerde houding (en kussen) in een rolstoel. Meer.... ‘Een doorligplek (ook wel decubitus genoemd) is een plek op of onder de huid die afsterft of afgestorven is, doordat de doorbloeding van de huid verstoord is.’

Ohhh nee…

Nu ben ik pas echt down. En bovendien lig ik al uren op de bank (decubitus aan het kweken). En mijn lijf heb ik vandaag niet mee, het begint akelig te protesteren. Pijn doen. En jeuken. Ik voel ALLE botjes rond mijn ruggengraat en derrière (chic woord, hé). Veel te veel botjes en ik voel ze ALLEMAAL. Toe Ania: van de bank af!

Vooruit: ik ga toch koken. Beetje doorbloeding is welkom (zó bang ben ik inmiddels geworden). En misschien moet ik me er vanavond toe zetten om te sporten? ‘Ga maar wat doen! Je voelt je daarna gegarandeerd beter’ hoor ik thuis. Ik twijfel… Gaan? Of toch morgen? ‘Als genieten vandaag even niet lukt: morgen is er weer een dag.’ Ook wel: ‘Sometimes the best thing you can do is not think, not wonder, not imagine, not obsess. Just breathe, and have faith that everything will work out for the best.’ Het komt dus goed, ook op ‘de donkere dagen voor Kerst’. Eind goed, al goed. Mijn ultieme kerstgedachte. Merry Christmas to all!

Liefs, Ania