Aloha, #metime

Aloha #metime! Ik mag weer op reis. Naar de zon, omdat de zon geneeskrachtig voor mij is. En in Nederland is de herfsttijd aangebroken, daar is iedereen het over eens, toch? U kunt gerust de paraplu’s afstoffen en stamppotten serveren. Ik ga nog een keer op zoek naar de zon, zee en strand in prachtig Algarve. Heerlijk.

Hulptroepen

De vliegreis, daar zie ik wel tegen op. Maar met een beetje hulp erbij kom ik er vast wel. Ik ben vrij ‘aaibaar’, toegankelijk en ik kan makkelijk de hulp van anderen accepteren, gelukkig. Want hulp is welkom! De ‘hulptroepen’ tref ik meestal al op Schiphol aan. Een douanemedewerker bijvoorbeeld: uit de ellenlange rij pikt hij mij eruit, loodst mij naar een rustige controleplek. Weg van de rijen en mensenmassa.

Zo’n man met ‘antennes’ voor de medemens. Hij kijkt rond en checkt: wat klopt er niet aan het plaatje? Ik. ‘Mijn vrouw heeft ook MS. Maar heeft de strijd al opgegeven… Jij niet, hé? Jij straalt! Mooi! Fijne vakantie!’ Ik zit tegen het janken aan en ik ben toe aan een sterk bakkie koffie om bij te komen… Ontroerd.

Ready for take off

Ik zit in het vliegtuig. Nou, bijna. Eerst moet mijn bagage in de vakken bovenin. En hier heb ik altijd hulp nodig gehad van de andere reisbuddy’s. En zowaar: hulp kwam altijd! Het heeft primair niets met MS te maken. Ik kom er gewoon bovenin nauwelijks bij. Ik ben rijk gezegend met een ‘grote mond’ maar niet met de lichaamslengte. Plus de spierzwakte tegenwoordig. Het vliegtuig zit vol reisbuddy’s, het komt goed! Dankjewel. Ready for take off.

Oepssss, het hapert een beetje

Een reisbuddy is tegenwoordig geen overbodige luxe voor mij, trouwens. Af en toe hapert het een beetje. Zoals op een vreemde airport in Afrika. Niet goed opgelet, te moe, gebrek aan concentratie… en ik beland aan de ‘verkeerde’ kant… in de HEREN WC. Oepssss.

Ik ben inmiddels in de forties en ik ben echt wel gewend aan lichaamsanatomie, hihi. Ik heb nog weken lang genoten en gelachen om de blikken van de mannelijke reizigers. Haha. Sorry! Foutje. En de volgende keer volg ik mijn vriendin, die weet de weg beter te vinden. Beloofd! Waarom overkomt mij dit altijd?

Vliegreizen en MS

Ik heb last van extreme vermoeidheid en ik ben slecht ter been. Ook ben ik onzeker of ik het avontuur nog wel aankan. Niet de ideale omstandigheden voor zo’n reis. Maar hey: íedereen komt ‘gesloopt’ aan. Stram en stijf. Wederom, dit heeft primair niets met mijn MS te maken. Mét wordt het er echter niet beter op. Eerlijk.

Suf en gaar, maar happy

Eenmaal op het vliegveld aangekomen, hup, de auto in. Op naar onze zonnige bestemming. Na zo’n reis ben ik al aardig ‘op=op’. Had ik al verteld dat mijn reisavontuur in de auto om twee uur ’s nachts begon? Oefff. Lang leve de vroege ochtendvluchten! Mijn vriendinnen hebben gelukkig dezelfde ‘antennes’ en schieten mij te hulp. En sjouwen mijn bagage. Lief. Ik ben weer ontroerd en dankbaar. Ook suf en gaar. Maar happy!

Prachtig Algarve

Ik heb de vliegreis wederom overleefd. Ik kan het nog aan! Let’s begin. Vandaag, hier, met een lieve vriendin naar een andere lieve vriendin gekomen. Een weekje privé-yoga retreat, samen. Omringd door de zon, zee en strand in prachtig Algarve. Wellness, metime. Het verblijf hier gaat mij goed doen! Zin in! Cliché: girls have more fun. Namasté.

Liefs, Ania