Coronadialogen (10)

Ha Mariëtte,
Lekker in de zon, met zicht op de tuin waarin al veel kleur en fleur, lijkt de barre winter alweer lang geleden.
Ja, het is rustiger nu in mijn hoofd, al bezoeken de spoken me soms ’s nachts nog. Gelukkig word ik vaak uit mijn slaap gehaald door de naalden en spelden in mijn benen (Needles and pins). Het is een vreemd idee om geen ouders meer te hebben, nog los van de band die er al dan niet was.

Ik sta nu bovenaan de pyramide te wankelen: corona is natuurlijk helemaal niet verdwenen, het heerst zelfs bij mijn (al gevaccineerde) buren, en ondertussen word ik flauw van al het vaccinatienieuws en non-nieuws. Nee, nog geen zicht op een prik- het is nu eind april- en ik heb ook geen enkel idee wanneer ik die kan verwachten.

Ik ben niet kreukelig genoeg. Er zijn geen vaccins. De minister van VWS is de kluts en zijn bloemenschoenen kwijt. Ik weet niet wat de reden is. Ik hoop voor Kerstmis gevaccineerd te zijn. Wat een empathische huisarts heb je! Ik zou ook voor een restvaccin gaan, meteen. Nog even kijken wat Bram Platel ervan zegt; fijn, zo’n begrijpelijke en doorwrochte uitleg in een video op MSweb. Mijn tijd vliegt ook. Ik moet bekennen dat ik veel tijd vermorst heb aan verkiezingsnieuws, om nu te constateren dat er weinig gaat veranderen. Ja, de virus- klimaat en dinosaurusontkenners en andere bruinhemden rukken op in de Volksvertegenwoordiging, dat is zorgelijk. Om wat tegenwicht te bieden ga ik pompoenen inzaaien en span ik me in voor de vergroening van de wijk. Tot mijn verbazing sluiten zich steeds meer mensen en organisaties bij deze beweging – strijdkreet: Groen Doen!- aan. Zo komt er een buurtmoestuin op een nu nog zwerfvuilgrasveld. En ik ga wilde bloemen zaaien op verwaarloosde plekjes. Stiekem.

Ik leef al jaren op de vierkante kilometer dus ik heb niet zo’n last van de coronabeperkingen. Als bijvoorbeeld de avondklok inging, ging ik naar bed. Maar ik zie dat het veel verdrietige gevolgen heeft: het Braziliaanse jongetje dat ik online Nederlands leer kletsen is al weken niet naar school geweest door een uitbraak op zijn school. Hij verveelt zich te pletter en zijn taalniveau keldert meteen.Hebben jullie inmiddels een laatste afscheid voor je moeder kunnen houden? Mijn vader is in een muur geplaatst, zonder ceremonieel. Ik was er niet bij, maar kreeg er een koud hart van.Vorige week heb ik iets spannends gedaan: voor het eerst sinds een jaar naar de kapper geweest. Mijn haar hing halverwege mijn rug in een Siouxvlecht. Ik was de enige klant. Ik wacht nu weer tot na de derde golf. Wanneer dat ook moge zijn.Tip: geloof de man met de gebloemde schoenen niet. Tel er drie maanden bij, als hij een datum noemt. ‘Patiençia’ zuchten de Portugese vrouwen waarmee ik ooit woonde, als er weer een kakkerlakkenplaag in de keuken was. Geduld. Volhouden. En een hamer om ze dood te slaan. Wat zou ik graag met een hamer iets kapot slaan! Hé! Zit hier wat onderdrukte coronafrustratie?!Laatste nieuws: door een zoon die besmet is geraakt -geen idee hoe- ben ik nu ook in quarantaine. We hebben beiden geen klachten, maar spannend is het wel. Testuitslag laat twee dagen op zich wachten! Het zwerfvuil hoopt zich op in mijn straat, wat moeten de buren wel niet denken!
Patiençia!
Hou je taai, uitzicht komt. Na de nachtvorst.
Marja

Hoi Marja,
Hoe is het met de quarantaine? Het lijkt me toch wel bizar dat je ongewild echt in huis opgesloten zit. En ook al woon je op een vierkante postzegel, naar buiten gaan zou toch wel fijn zijn, al is het maar om een Scherder-ommetje te lopen.Je schreef dat er na de nachtvorst weer uitzicht komt. Zou die man met die gebloemde schoenen daar echt op wachten? Want het ziet er niet naar uit dat we lekker richting rokjesdag kunnen. Het vriest nog net niet meer, maar het is wel erg koud. Dus als ie daar op wacht, dan kunnen we verdere versoepelingen wel vergeten.
We zijn net terug van ons Hemelvaartsweekend kamperen. Ik heb het nog nooit zo koud gehad! We hadden het glorieuze idee opgevat naar Giethoorn te gaan. Daar was het zo lekker rustig, want de Japanners mogen het land niet in. En inderdaad, geen Aziaat te bekennen. Eigenlijk bijna niemand, behalve een verdwaalde fietser en een handvol campers. Wel heul veul water! Maar te koud om te gaan varen.We stonden op een minicamping met eigen sanitair. Nou ja, sanitair… Het was een houten hokkie met rammelend elektra en een vastgespijkerde douchekop. Foolproof ingericht, zogezegd. Maar het voldeed en het scheelde een instabiele wandeling door een grasbak met diepe molshopen naar het sanitair gebouw. Jammer alleen van de wc-pot, die zo dicht op het wasbakje stond dat ik er scheef op moest zitten en m’n bips nauwelijks kon afvegen.We hadden afgesproken met een vriendin en we hebben echt ons bere-best gedaan in de regen en kou om er iets van te maken. We hebben zelfs nog met 3C gebarbequed én kampvuurliedjes gezongen. Inclusief een agressief rokend kampvuur. Martin speelde gitaar met verkleumde vingers op halfbevroren snaren. Heel sfeervol allemaal.Maar zaterdagmorgen was de maat wel vol. Toen ook nog de stroom uitviel hebben we alles, inclusief ongewassen afwas, in de sleurie gegooid en zijn we zonder ontbijt zo snel mogelijk naar huis gereden. Toen ik vanmorgen de buienradar zag had ik geen spijt van deze beslissing.
Ik ben inderdaad blij met mijn huisarts. De eerste prik zit erin. Juni de volgende. Ik hoop dat jij nu ook snel aan de beurt bent. En dat je Pfizer krijgt. Martin en ik hadden Astra-Zeneca en die viel mij niet mee. Ik had er wel op gerekend dat ik wat brak zou zijn, maar dit was toch wel brak-plus. En daarbij kreeg ik MS-achtige klachten, met name zenuwpijn en spasmen. Ben er al met al een dag of tien mee onder de pannen geweest.Ik heb geen idee welk vervolgvaccin we krijgen, maar erger dan dit kan het niet denk ik. Heb wel braaf de bijwerkingen doorgegeven op de website van Lareb. Dan raad ik iedereen aan. Het is wel even taai om je door die vragenlijst heen te worstelen, want hoe meer bijwerkingen je opgeeft des te meer vragen je moet beantwoorden. Je moet bijvoorbeeld je medicatie opgeven, inclusief dosering en zo. Da’s bij mij een forse waslijst. En ik weet echt niet uit mijn hoofd hoeveel mg ik van het ene of het andere medicijn neem. Een volhoudertje dus.Je vroeg of we nog een afscheidsceremonie voor m’n moedertje hebben gehouden. Ja, op de enige voorjaarsdag van dit jaar hebben we haar as uitgestrooid. We hebben bloemen gelegd op het graf van mijn opa en oma. En van één van mijn tantes die twee jaar geleden aan kanker is overleden.Het klinkt best devoot, maar je moet je voorstellen dat we geen idee hadden waar die graven zich op de begraafplaats bevonden. We zijn zeker een half uur aan het zoeken geweest! Uiteindelijk is de meneer van de begraafplaats maar in de administratie gaan kijken.
Na het bloemen leggen mochten we kiezen waar we m’n moedertje wilden uitstrooien. Op een uitgebloeid narcissenveldje of een paadje tussen boompjes. We hebben gekozen voor het narcissenveldje, want ze hield van bloemen. En daar sta je dan, met een pak (het leek verdacht veel op een wijnpak) met een strooiklepje. Net als de hagelslag. En dan kun je strooien.Het deed me niet zo veel. Ik weet niet, het was zo’n rare plek, zo achteraf en sfeerloos. En wat zit er een hoop as in zo’n pak! Mijn zus zei dat dit inclusief kist was. Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje geschokt. Daar eindigt dan zo’n heel leven. Met een strooipak as in een uitgebloeid narcissenveldje. Daarna een kop koffie uit de thermosfles en een koekje en toen terug naar huis.Even wat anders: heb jij de Siouxvlecht nog bewaard? Als dat zo is, kun je hem, samen met diverse mondkapjes en flesjes ontsmettingsgel over een paar jaar tentoonstellen. Of verkopen aan het nieuw op te richten Coronamuseum! Loop je misschien toch nog binnen!

Ik heb kapster aan huis. Mondkapjes op en knippen maar. Zolang ze dat elastiekje bij m’n oren maar niet doorknipt houden we deze constructie erin.

Heel veel liefs en houd moed! Als het gaat vriezen mogen we vast wel weer eens uit eten!
Mariëtte