Coronadialogen (9)

Dag Mariëtte,

Het is begin februari, we zijn ingesneeuwd (25 cm gevallen) en ik neem de pen weer op, na weken in de pauzestand.

Maar eerst: mijn medeleven met het verlies van je moeder! Je wist natuurlijk dat ze kwetsbaar was en aan het eind van haar dagen. Maar dat ze zo’n naar jaar, met alle bezoekbeperkingen van dien moest meemaken is extra verdrietig. Dat dan ook nog een ander naar virus het onmogelijk maakt om bij haar te zijn, vreselijk.

Ik voel ook met je mee omdat ik de afgelopen maand hetzelfde heb doorstaan. Mijn lijf doet nog letterlijk overal pijn. Daar is de winter ook debet aan overigens, voor de MS een uitgelezen gelegenheid om zich te laten gelden. Maar nu is het ook mijn geest, mijn spirit, hoe je het ook zou moeten noemen, die een flinke knauw heeft gekregen.

Vlak voor kerst werd mijn vader, hij was bijna 90, ziek. Longontsteking, negatief getest maar na een paar dagen had de helft van de verpleegafdeling waar hij woonde het Covid-19 virus te pakken, hij dus ook.

Ik had sinds de eerste lockdown de gewoonte om hem elke dag te bellen, om zijn isolatie te verlichten, een praatje te maken, zijn frustraties te laten luchten. Hij was vaak boos op de beperkingen en de geschrapte activiteiten. Niet dement, zeker niet, wel fysiek erg broos. Vlak voor oudjaar stierf hij, in elk geval mét corona, we denken niet áán. Maar onder afschuwelijke omstandigheden. Bijna toevallig was mijn broer er op dat moment bij, in ruimtepak gestoken. ‘’ Het is hier 35 graden”, appte hij.

De toestand op de afdeling leek op een oorlogssituatie, schreef hij. Het verpleeghuis staat in een regio met het hoogste aantal besmettingen. Ik was daarom ook al maanden niet op bezoek geweest. Zijn overlijden was geen verrassing, maar de coronaregels en omstandigheden maakten het tot een horrorfilm. We konden moeilijk een crematorium vinden dat plaats had. In de rouwkamer naast die van mijn vader lag zijn jongste nicht, ook aan corona overleden. Ze was tien jaar jonger dan ik. Het heeft me weken slecht slapen gekost voor ik de beelden uit mijn hoofd te krijgen.

Je beschrijft heel ontroerend hoe je met je moeder praatte over de hersenproblemen die jullie beiden hadden, dat ze niet kon accepteren dat je MS kreeg. Begreep ze het niet of vond ze het onrechtvaardig?

Ik herken dat, al heeft het in mijn leven een bittere rand. Mijn ouders ontkenden gewoon dat er met mij iets mis was- allemaal aandachtrekken. Er kón niets mis zijn want mijn bloed was toch goed? Ik moest het niet wagen om mijn scootmobiel voor hun deur te zetten: de buren mochten niet zien dat ze een loser als dochter hadden. Die instelling veranderde niet in de dertig jaar dat ik nu MS heb.

Dat maakt het lastig om gewoon te rouwen. Giftige rouw noemen ze het meen ik. Ik moet van alles, de nare herinneringen, wat goede, de verklaringen en onbeantwoorde vragen, een acceptabel verhaal in mijn hoofd maken waarmee ik verder kan.

Voor mij is deze lockdown dus heilzaam, gek genoeg. Veel stilte en lege uren. En dan is er nu nog veel sneeuw ook! De wereld is stil met mij. Ik ben er gek op al blijf ik nu wijselijk binnen. Gevoelstemperatuur min 15, dankjewel. Ik zit in mijn serre onder een dekentje met een verstrooiend luisterboek. Dat moet ik steeds opnieuw opstarten, want ja, concentratie!

Ik denk dat ik deze of volgende maand wel een prik zal krijgen, maakt me echt niet uit welke. Ik hoef geen rekening te houden met MS-medicatie dus ik neem wat me aangeboden wordt. Daarna bestel ik een mokkataart.

Ik lees nog steeds mijn kleinkinderen voor, online als hun ouders de opvang niet rond krijgen. Ze houden het soms wel twee uur vol, al buitelend op de bank en poep- en billengrapjes tussendoor, want tja, kleuters! Veel vragen ook: ” En waaróm dan?” Goede vraag.

Mariëtte, sterkte ook met het rouwen. Een ouder verliezen kost kruim, hoe dan ook.
Laten we het nog even volhouden, het nieuwe jaar heeft vast ook moois te bieden.

Lieve groetjes,
Marja

Liedje ‘Ik zou wel eens willen weten’ van Jules de Corte

Hoi Marja,

Wederom heeft het erg lang geduurd voordat ik de rust heb gevonden om je terug te schrijven. Het lijkt alweer zo ver weg dat het sneeuwde en dat de kinderen bij ons achter het huis aan het schaatsen waren. Hoe saai en langdradig de dagen soms ook lijken te zijn; de tijd vliegt voorbij.

Nu is het aan mij om jou te condoleren. Tjonge, wat een naar verhaal! Ongelofelijk dat je, na alle horror bij het overlijden, ook nog op zoek moet gaan naar een crematorium. Lopen leuren met een stoffelijk overschot, bah! Het was ook niet alleen jouw vader, maar ook zijn jongste nicht. En ondertussen mensen moeten aanhoren die beweren dat er geen oversterfte is.

Ik hoop van harte dat het weer rustiger is in je hoofd. Dat de afschuwelijke beelden een beetje aan het vervagen zijn. Anderzijds: het is nog zo vers en dit soort dingen kost tijd.

Bij mij begint het overlijden van mijn moedertje langzaamaan een plekje te krijgen. Hoewel: ik voel ook wel een groot gat, een gemis. Het is het einde van een tijdperk. En dat maakt indruk. Wanneer de coronamaatregelen weer wat soepeler zijn geworden en de kou wat meer uit de lucht is, komen we nog een keer met de familie bij elkaar om de as uit te strooien. Het moet wel voor eind april, langer houdt het crematorium de as niet in beheer. En hoeveel we ook van mijn moeder hielden, zo’n urn in huis lijkt niemand van ons wat.

De coronamaatregelen komen me zo onderhand m’n neus uit. En de logica van sommige ontgaan mij een beetje. Dat je wel één persoon op bezoek mag hebben, maar niet in dezelfde samenstelling bij die persoon op bezoek mag. Waarom niet gewoon twee personen per huishouden? Van een aantal vrienden van mij is één van de ouders overleden. Ze mogen met z’n tweeën niet bij de overgebleven ouder op bezoek. Die moet dan maar hun kant op komen. Dat gebeurt dus ook niet. Er zijn grenzen!

Tja, en dan mochten we vorige week weer stemmen! Joepie, keuze uit meer dan dertig partijen. Wat een overload. Wordt het niet eens tijd om een drempel in te voeren? Tuurlijk, democratie is een groot goed (en ik ben meer dan blij dat die idioot in Amerika eindelijk is weggestemd), maar voegen al die partijen nog wel wat toe? Wordt het niet een soort one-issue veld? Wie van die kleine partijen overziet het totale regeerspectrum? Ik heb maar weer Kieskompas en Stemwijzer ingevuld. Daar kwam een vertrouwd beeld uit. Dus dat volgde ik maar.

Over vaccinatie: ik was vorige week bij mijn huisarts en die bood mij aan mijn vaccinatie naar voren te trekken. Ze houden wat vaccins over van de levering voor ouderen boven de 70 jaar. Gezien mijn krakkemikkige gezondheid kom ik in aanmerking om binnenkort met Astra-Zeneca te worden ingeënt. Ik heb daarover wel voor de zekerheid contact opgenomen met mijn neuroloog. Die antwoordde per omgaande dat ik dat echt prima kan doen. Dus, als het goed is ben ik over een paar weken gevaccineerd! Nou, nou! En dan maar hopen dat die complottheorie over Bill Gates met zijn chips en 5G echnie waar is! Fingers crossed LOL.

Heb jij al zicht op een bevrijdend spuitje?

Liefs,
Mariëtte