Matt Dings

Matt Dings, de man van de luchtige diepzinnigheid

Op 8 februari 2018 stierf Matt Dings, onverwachts en veel te vroeg . Hij werd 66 jaar.

Er zijn van die zinnen die je niet wilt uitspreken, wilt opschrijven.

Hoewel de dood hem onlangs was aangezegd, de kanker die hem al jaren bezighield, onbehandelbaar bleek, ging hij ervan uit dat hij nog een ‘toekomstje’ had, zoals hij het in zijn blog noemde. In onnavolgbaar mooie en zinnenstrelende poëtische zinnen hield hij ons, lezers van MSweb en daarbuiten een veel groter publiek, op de hoogte van alles wat hem opviel, inviel en overviel. Blogs die het leven op de millimeter beschreven.

Sterjournalist

Waar hij in zijn werkzame verleden ( hij was 33 jaar een van de sterjournalisten van De Tijd, later HP/ de Tijd) een zwerver was en reisverhalen schreef, gebundeld in prachtige boeken, beschreef hij nu het nieuwe land waarin hij onvrijwillig was beland: met de hulpmiddelencarrousel, de wittenjassenbrigade. En altijd weer kon hij ook na het vaak slechte nieuws, de tegenvallers en teleurstellingen, schrijven: ‘de zon ging aan.’

Niet dat hij het duistere en het verdrietige in het leven  ontkende: hij liet het bestaan, en overwoog dat het licht niet zonder duister kon, dat verdriet noopte tot mooie ervaringen opdoen, dat verlies hem ook bijzondere en ‘laaiende‘ momenten opleverde.

Een geweldige levenskracht en een groot talent voor schoonheid en kunst sprak hieruit. De wil om er altijd, ook na een terugslag, iets van te maken beschreef hij met luchtige diepzinnigheid, zo benoemde/zei een goede vriend van hem het tijdens de afscheidsviering. Een andere vriend zong het lied dat ze afgelopen weekend samen zouden zingen, zo was de afspraak. Thank you for the days.

De dood was hem voor

Ik leerde Matt kennen toen hij me belde met de vraag of hij me mocht interviewen in het kader van de Week voor Chronisch zieken en hij was verbaasd dat ik zijn naam herkende: dat tekende zijn bescheidenheid. Maar ik las al jaren zijn prachtige verhalen. Hij had zelf net gehoord dat hij ook bij de club hoorde doordat er een longziekte bij hem geconstateerd was. Enigszins verwonderd vroeg hij me hoe ik me staande hield in dat vreemde land.

Er kwam een fraai verhaal in HP/ de Tijd en dat was het begin van onze vriendschap. Hij had geen MS, maar  we herkenden veel in elkaars ervaringen. Waar ik hem in het begin de weg wees, was hij al snel drukker dan ik ooit geweest was met ziekenhuizen, operaties, ingrepen. En vooral: hij moest keer op keer constateren dat hij weer iets moest inleveren. Verlies, hij kon er als geen ander mee omgaan, zo leerde ik veel van hem.

Destijds, toen de fit ogende wereldreiziger tegenover me in het café me belangstellend ondervroeg over mijn leven, had ik niet kunnen bevroeden dat we na 14 jaar samen met de scootmobiel – hij had een snellere – door Eindhoven, zijn geliefde stad, zouden scheuren. En daarna op een zonnig terras lekker zouden eten en onze wederwaardigheden bespreken, het leven beschouwen met al het goeds dat ons ook overkwam.

Want dat was Matt ten voeten uit: Lord Wanhoop had nooit het laatste woord.

https://msweb.nl/actueel/columns/matt-dings/lord-wanhoop-en-krakkemik/

www.mattdings.blogspot.com

muziek: The Kinks, Thank you for the days:   https://www.youtube.com/watch?v=tuUoSuO_hfg