Indicáásie

Column Marja Morskieft: Indicáásie

Ik ben in de leeftijdsfase beland dat ik te pas en te onpas kinderliedjes zing. ‘In de wilde zwarte bossen woont de Wim wam reus…’ was favoriet bij mijn kinderen omdat er een lang stuk hout in voorkwam waarmee geslagen werd, als je stout was. Wim wam hout.

Ik wens me wel eens een stuk Wim wam hout, als ik vastzit in een bureaucratisch circuit. Mijn vraag is simpel: leuningen voor mijn duwrolstoel, het traject is stroperig en de WMO ambtenaar ronduit bot: “Beseft u wel dat u een beroep doet op gemeenschapsgeld?”

Wim wam hout, denk ik dan. Dat helpt om minzaam te kunnen glimlachen.

De laatste tijd zing ik vaak: ‘Met de vingertjes, met de vingertjes, met de platte, platte hááándjes!’ Omdat mijn kleinzoon dat zo leuk meezingt, maar ook omdat het metrum klopt met ‘Indicáásie, indicáásie’ enzovoorts.

Want wat is er toch veel om te doen! En hoeveel jaren tobben wij, zorggebruikers, al niet met de indicatiestelling. Het toegangsbewijs voor noodzakelijke zorg, ondersteuning en hulpmiddelen. Voor een PGB.

Nu wil ik niet beweren dat vroeger alles beter was. Toen kwam de wijkverpleegster langs, Tante Truus, die bepaalde dat dochter van veertien (ik) oud genoeg was om het huishouden te doen omdat moeder een zenuwinzinking had.

Daarna werd de indicatiestelling langzamerhand geprofessionaliseerd, er kwamen RIO’s (Regionale Indicatie Organen) en ik herinner me nog dat ik op mijn scootmobiel door weer en wind naar zo’n kantoor moest om mijn keuze voor een pgb te bepleiten. Er kwam een Indicatiebijbel, een beroepscommissie, objectieve normen.

Nu wordt er óveral voor geïndiceerd. Heb je een kind met een autismestoornis, een warrig hoofd of een hoogbejaarde dementerende vader, een weekendlogeeradres nodig of iemand die zorgt dat je gewassen en gestreken de deur uit kunt: alles moet geïndiceerd. Een zorggebruiker is onderhand afhankelijk van een leger van divers geschoolde indicatiestellers, of onwetende ambtenaren, wie er maar beschikbaar is.  Dat levert regelmatig schrijnende situaties op: thuiszittende kinderen met wanhopige ouders en mantelzorgers die afbranden.

Ik bied mij hierbij aan als supervisor Indicatie. Heb immers al dertig jaar ervaringsdeskundigheid opgebouwd, zowel met een wrakkig lijf als met zorg op maat.

‘Indicáásie!’ Ik ben er goed in.

Marja Morskieft

Eerder gepubliceerd in Eigen Wijs- Per Saldo

Fotografie: Maxim Wermuth

Muziek: De Wim wam reus VOF de Kunst