Een saai leven

Ik ben een saai persoon, vind ik. Er zijn me geen uitzonderlijke talenten  toebedeeld. Ik kan veel,  zoals breien, de eerste regel van de Illias citeren, clafoutis bakken, kinderen opvoeden. Maar wie kan dat niet? Dwarsfluiten, zingen, Sintgedichten schrijven, ik beoefen het op een middelmatig niveau.

Ik zie er niet uitzonderlijk uit, ben brildrager, van gemiddeld postuur en niet fotogeniek. Houd niet van bandeloos gedrag.

Ik val eigenlijk alleen op als ik met mijn stok gaten in het wegdek prik, voorzichtig balancerend. Als ik met mijn scootmobiel zwierig door volle winkels manoeuvreer. Dat is me al avontuurlijk genoeg.

Ik ben geen lachebek, mijn humor is onderkoeld en woede-uitbarstingen ken ik niet. Ik zwijg liever verbeten. Mijn voor- en afkeuren zijn stabiel.

Dus waarom treft me dan een ziekte die zo grillig is? Is dit een grap van de Griekse goden? Moet ik hier iets van leren ? Antroposofen beweren dit nogal eens. MS is  een ‘harde, koude’ ziekte die mensen treft die vast zitten. Zo meen ik me te herinneren uit de gesprekken met mijn antroposofische huisarts, decennia geleden. Stromend water, warme lavendelbaden en euritmie zouden mijn etherisch lichaam weer laten ’stromen’. Ik liet het me allemaal aanleunen, het was aangenaam ook. Maar een soepel lichaam heb ik niet van gekregen, de grilligheid van mijn makke  wordt steeds lastiger in te passen in mijn saaie, voorspelbare leven.

Ik zou zo graag weten waar ik aan toe was! Van dag tot dag. Zodat ik mijn agenda daarop kan inrichten.

Vandaag werd ik wakker met een hevig trillend been, een loodzware, misselijkmakende vermoeidheid en een waasje voor mijn rechteroog. Heel fijn, gezien de afspraak in mijn agenda: ik zou een lange treinreis maken om een interviewafspraak na te komen die ik al eens moest annuleren vanwege mijn wrakkigheid. Dat ga ik nu niet wéér doen, besloot ik. Ik wil niet de indruk wekken dat ik een grillige aard heb.

Van de krachtsinspanning die het kost om toch mijn plan uit te voeren is aan de buitenkant niets te zien. Behalve dan mijn abnormale eetpatroon: alle energie die ik daardoor binnenkrijg is meegenomen. Verder praat ik voortdurend tegen mezelf: ”het gaat lukken, je kan het, dacht je dat Daphne Schippers wegkwam met Het lukt me niet vandaag? “ Motivatiepraatjes helpen.

En natuurlijk lukte het. Een saaie treinreis zonder verstoringen, vriendelijk NS-personeel, niet vergeten in – en uit te checken. Blauwe lucht, lentezonnetje, gastvrij onthaal, gezellig gesprek.

Maar daarna was mijn geluk op. Ik kon het treinperron waar mijn retourtrein stond te wachten niet op, want er was geen lift of hellingbaan te bekennen. Gefrustreerd belde ik het assistentieverleningsmeldpunt in Utrecht, de regelaar voor de oprijbrug die mijn scootmobiel in de trein helpt. Nee, ze wisten niets van de situatie ter plaatse maar zouden even informeren. Na een kwartier, mijn trein was al vertrokken, belde een aardig meisje me terug; ze had vernomen dat ik al in de trein naar Amsterdam zat. Het bleek dat een willekeurige mevrouw zich voor mevrouw Morskieft (jawel!) had uitgegeven en zich door een ijverige assistentieverlener de trein in had duwen. Ik stond ondertussen met mijn scootmobiel onderaan de trap naar dat perron.

Enfin, na anderhalf uur was er iemand gevonden die me in de trein naar het noorden, vanaf het wèl toegankelijke perron  te helpen. Ik woon in het zuiden, maar ondertussen was ik al dankbaar dat ik in beweging was.

Laat in de avond kwam ik thuis, na een reis van vijf uur. Ik had naar de Canarische eilanden kunnen vliegen in die tijdspanne. Uitgehongerd, te moe om te lachen of te huilen en vastbesloten om de rest van de maand niet uit mijn huiskamer te komen.

Wat eigenlijk ben ik een heel saai persoon, ik hou niet van grillige gebeurtenissen en gedoe, de MS is me al wispelturig genoeg. Wat de goden er ook van mogen vinden.

Marja Morskieft

Fotografie: Maxim Wermuth

Muziek: Agnes Obel: The Curse