Risicodekking

Het loopt tegen het eind van het jaar en we worden weer overspoeld met reclame voor zorgverzekeringen. Fijn hè, die liberalisering van de zorg? Het is heerlijk – als je gezond bent – om je zorgverzekering helemaal op maat te kunnen inregelen. En elk jaar weer de goedkoopste verzekeraar te mogen uitzoeken en daar dan weer een nieuw maatwerkpakket af te sluiten. En zo lekker geld te kunnen besparen. Insurance-hopping. Leuk, als je gezond bent.

Maar wat nou als het een beetje tegenzit? Voorbeeld: je bent 23 en net begonnen met werken. Je bent jong, gezond, ziet er goed uit kortom: de wereld lacht je toe. Je stelt je verzekeringspakket samen zoveel mogelijk gebaseerd op je huidige situatie. Lekker ’s avonds met je laptopje achter de tv. Zwangerschap? Neuh, voorlopig geen plannen. Extra fysiotherapie? Welnee, ik sport toch! Gehoorapparaat? Da’s toch voor oudje vrouwtjes?! Psychische hulp? Da’s voor navelstarende watjes! Dat de anti-conceptiepil niet meer vergoed wordt is geen probleem: je hebt toch geen vriendje! Kortom: lekker weinig te verzekeren, lekker goedkoop.

Op Nieuwjaarsmorgen fiets je na een geweldig feest relaxed terug naar huis. Helaas stuit je onderweg op een dronken stoeptegel en val je van je fiets. Je verstuikt je enkel en breekt je pols. De in eerste instantie behulpzame eenzaam rondlopende hoody blijkt ineens te denken dat ie Berlusconi is op een bunga bunga party en maakt nogal vies misbruik van je netelige situatie. Tot overmaat van ramp steekt iemand een enorme vuurwerkbom vlak bij je af. Je oren tuiten! Uiteindelijk vindt een vriendelijke hondenuitlater je en beland je in het ziekenhuis.

Na een nachtje blijven word je de deur uitgewerkt. De druk op de bedden is groot (tja, bezuinigingen, hè?), dus zo snel mogelijk naar huis. Daar zit je dan met je gebroken pols en je dikke enkel. En je zwaar geschonden lichaam en geest. De enkel geneest goed, maar de pols wil niet opschieten. De hoeveelheid fysiotherapie uit de basisverzekering voldoet niet. Dat wordt dokken! Verder heb je een nare piep in je linkeroor en je hoort ook niet meer zo goed. De KNO-arts constateert een gehoorsbeschadiging en beveelt je een gehoorapparaat aan. Oeps! En om het zaakje nog even erger te maken blijkt na vijf weken dat je zwanger bent. Kassa! Je eindigt van pure ellende bij de psychiater…

Nu is dit natuurlijk een extreem voorbeeld, dat weet ik ook wel. En het is inderdaad fijn om wat te kiezen te hebben en eventueel geld te besparen. Alleen: het kan ook heel erg tegenzitten. Je wordt chronisch ziek. Chronisch zieken hebben in verzekeringsland helaas niks te kiezen. Wij mogen allang blij zijn een verzekering vast te houden.

Toen ik indertijd mijn zorgverzekering afsloot viel er nog niet zo veel te kiezen. Ik koos derhalve voor het meest volledige pakket. Ik kreeg zelfs een bezoek aan een handopleggende tante vergoed, zonder doorverwijzing van de huisarts. Goed, een beetje extreem, maar toch… Deze zorgverzekeraar bestaat helaas niet meer. Gefuseerd. Mijn complete pakket wordt – bij gelijkblijvende, zo niet stijgende premie – steeds verder uitgekleed. Nieuwe, vollediger pakketten worden geïntroduceerd. Maar daar kom ik niet voor in aanmerking, tenzij ik een mega premieverhoging wil betalen. En, al zou ik dat willen, dat kan ik niet. Ik betaal me al scheel aan eigen risico dat binnen een maand al volledig op is aan medicijnen.

Kortom: het leven is een kostbaar risico en met een verzekering probeer je dit financieel af te dekken. Maar helaas: ben je optimistisch, dan loop je risico; ben je behoudend, dan loop je net zo hard risico. Gebeten door de kat of de hond, zou je kunnen zeggen. Nu is dit allemaal niet een probleem, wanneer je in ons geliberaliseerde landje gezond en succesvol bent. Dan kun je kiezen. Chronisch zieken kun alleen een sticker op de brievenbus plakken: geen reclamefolders! En zeker niet van zorgverzekeraars!!

Gelukkig nieuw risicojaar!