• 0 Reacties

Er is geen twijfel over mogelijk: mijn hoofd zit vol met nutteloze informatie! De laatste jaren schijn ik steeds meer te vergeten en alleen nog datgene te onthouden wat ik als kind te pas en te onpas in mijn kop heb gestampt. En als ik zeg nutteloos, dan bedoel ik ook nutteloos.
column-130422-nutteloze-informatieBijvoorbeeld: ik zie een kaaszakje liggen van de Appie. ‘Kaas’, denk ik dan. ‘Oh ja, Uniekaas!’ en dan citeer ik de complete reclametekst van Uniekaas van 20 jaar geleden. Inclusief het accentje van Martine Bijl, die indertijd in het reclamefilmpje optrad. “Nou heb je kaas en kaas, helaas. Maar Uniekaas, da’s kaas dat mag kaas heten…” etcetera tot en met dat ‘Kees er zo tevreden van zit te eten’. Is dit nutteloos of niet? Wie wil dit nou onthouden?!

Of het reclamefilmpje van Bona dat zo’n 25 jaar geleden op tv werd uitgezonden. Zo’n uitzinnig gelukkig gezin dat met alle vrienden en vriendinnen in een paardenkar erop uit trekt voor een picknick. Het zonnetje schijnt, de bloesem waait, iedereen lacht en … ze nemen in hun vrolijk versierde picknickmandjes Bona mee. En dan het deuntje erbij: ‘Rij maar mee in de arreslee, ga je mee! Wij nemen Bona mee, wij nemen Bona meeeee!’ Ik kan het nog letterlijk nazingen! Gênant nutteloos, of niet dan?!

En zo zijn er nog meer voorbeelden te geven. Ik moet zeggen: het zijn wel veel reclamefilmpjes. Nou, nog eentje dan! Ken je die nog van de Era? Ook zo’n botermerk, aan de man gebracht door zo’n kwelende mannenstem: ‘Je kent soms vast wel dat gevoel, van laat maar eens de boel de boel, met ook wat aandacht voor jezelf…’. En dan nam je Era en dan kwam je helemaal bij. Ik hou er maar mee op. De boodschap is duidelijk, denk ik zo. Niemand onthoudt die dingen, behalve ik.

Nu zijn er van die spirituele goeroe’s die zeggen dat je lichaam en ego zijn opgebouwd uit opgeslagen energieën uit het verleden. Betekent dit dan, dat mijn ego bestaat bij de gratie van boter- en kaasreclames?! Zou ik daarom overgewicht hebben?

Eerlijk gezegd vind ik die opgeslagen nutteloze informatie niet zo storend. Het vormt inderdaad een deel van wie ik ben. En andere mensen stoort het, geloof ik, ook niet. Hoewel ik soms wel eens wat opgetrokken wenkbrauwen bespeur wanneer ik ineens in oubollig reclamegezang van 25 jaar geleden uitbarst. Je ziet ze denken: ‘Die is gewoon niet wijs.’ Nou ja, dan maar niet wijs.

Wat ik erger vind, is het langzaam optredende gebrek aan geheugen. Vooral mijn korte termijngeheugen is regelmatig de weg kwijt. Dan vergeet ik tijdens het boodschappen doen het boodschappenlijstje dat ik net vijf minuten van te voren heb gemaakt. En duidelijk op tafel heb klaargelegd zodat ik het niet zou vergeten. Of vergeet ik tijdens het autorijden waar ik ook al weer naar op weg was. En – als ik me dat na enige moeite weer heb herinnerd – hoe ik er moet komen. Of kom ik thuis met een nog te posten brief op de bijrijderstoel. Goed zichtbaar, zodat ik hem niet zou vergeten. Zucht. Het is dat mijn hoofd vast zit op mijn nek, anders liet ik hem op m’n kussen liggen ’s morgens.

Dit verlies van cognitie frustreert me. Het is mij niet eigen om – zelfs mét boodschappenlijstje – alle boodschappen gehaald te hebben op één na. Vergeten… Of door mijn lief te worden herinnerd aan iets dat hij mij vorige week heeft verteld. Maar ik ben het weer vergeten… Of – hoe irritant is dat! – niet op woorden te kunnen komen tijdens een gesprek. Maar me dan wel weer letterlijk de Bona-reclame van 25 jaar geleden kunnen herinneren.

In de wirwar van aanslagen in mijn hoofd, witte plekken, zwarte gaten en gesloopte grijze stof, blijft die nutteloze informatie blijkbaar toch in stand. Behoud ik in elk geval nog een deel van m’n identiteit. Stevig verankerd in een flinke boterberg en kaasheuvel.

Mariëtte

Fotografie: Martin de Bouter

Meer lezen: