Hahahahaha!

Op het moment dat ik dit schrijf is mijn kersverse keuken net geïnstalleerd en heb ik er vijf weken kamperen in eigen huis opzitten. Langzamerhand begint het leven weer z’n normale vorm aan te nemen. Voor zover je bij mij kunt spreken van normale vorm…

Verbouwen en langdurige klussen: mens, wat heb ik er een hekel aan! In het begin is er nog dat gevoel van primair enthousiasme. Dat idee van: ‘oh, wat leuk’ en ‘nee hoor, dat gaan we makkelijk redden!’. Maar dan begint bij mij langzaam het proces te starten van de 5H’s. Wacht, ik leg het uit.

De eerste H is van Hulpeloos. Dit heeft ermee te maken dat mijn lief veel dingen zelf doet en ik hem daarbij eigenlijk niet goed kan helpen. Neem nu het werk in de kruipruimte. Da’s echt niet een klus voor mij, maar voor hem eigenlijk ook niet want hij is licht claustrofobisch. Maar ja, hij gaat daar de riolering omleggen en electriciteitskabels trekken en daar heb ik echt de ballen verstand van.

Dus kruipt hij – na het opzeggen van 10 schietgebedjes – gewapend met gereedschap, zak- en looplamp – onder het beton de modder in. Om er na een paar uur van top tot teen zeiknat en onder het zand weer bleekjes uit te komen. En hoewel hij me op m’n hart drukt dat alléén al mijn inspirerende aanwezigheid boven de grond hem mentaal ondersteunt; ik kan niet anders dan hem bedrukt uit de natte bende trekken en een kopje koffie voor hem zetten.

Iets anders dat mijn hulpeloosheid bevordert zijn de boodschappenlijstjes voor de bouwmarkt. Hoe goed mijn lief ook zijn best doet een foolproof lijstje te maken, ik kom er vaak niet uit. Dan sta ik in de Hornbach met 160 vakken vol PVC-onderdelen te zoeken naar een verbindingsstuk van 40 mm naar 50 mm. Geen idee hoe zo’n ding eruit ziet; ik sta echt als een aap in een roestig horloge te kijken. Of een 40mm mof; laten ze nu drie soorten moffen hebben. En welke is de goeie?! Dan moet ik mijn lief weer storen die thuis met z’n handen vol gereedschap mij geduldig uitlegt dat het een lijmmof moet zijn en ja, alles komt goed en kom maar naar huis, schatje.

De tweede H is van Hopeloos. Door de MS is mijn tolerantie voor onrust, zooi en chaos enorm verlaagd. En met zo’n verbouwing komen alle uitdagingen keihard om de hoek scheuren. Zo kan ik er maar moeilijk tegen dat er overal en nergens snoeren, gereedschap, schroeven, dozen en andere vreemde voorwerpen op de grond liggen. Ik probeer er monter tussendoor te laveren met vuile kopjes (onze vaatwasser stond aangesloten en al buiten in de tuin!) en versnaperingen. Maar ik blijf regelmatig achter alles haken en heb het zelfs klaargespeeld drie keer op één dag op de poten van m’n kat te gaan staan. En die was al overstuur!

Verder kun je me echt wegdragen vanwege het bouwstof. Overal en nergens ligt het, tot in de badkamer aan toe! En je kunt blijven poetsen tot je een ons weegt. Het wil niet weg! En ik ben al zo’n overtuigde huisvrouw (not!).

De derde H is van Haveloos. Na al die weken van bouwstof, gedril, getimmer en – ja, ook – gevloek van mijn lief dondert het me helemaal niet meer hoe ik eruit zie. Mijn nagels zien er door al dat bouwstof en gepoets uit alsof de ratten eraan gevroten hebben. Mijn neushaar komt me m’n oren uit en heeft een licht gepoederd laagje. Verder wissel ik bij voorkeur zo min mogelijk van kleding (ja, wel van ondergoed!). Dat scheelt weer was en tja, wat maakt het uit. Er komt toch niemand langs en ik hoef alleen maar naar de bouwmarkt. Daar ziet iedereen er klussig uit.

De vierde H is van Hermite. Want na verloop van tijd neemt m’n weerstand af en de MS-klachten toe. Soms heb ik het gevoel dat ik ‘on the edge and beyond‘ loop. Het gaat net wel of net niet goed. En ik weet niet welke kant de weegschaal uitslaat. Het maakt me onzeker en dat helpt niet in de Hulpeloze en Hopeloze fase. Soms doe ik dan echt heel onhandig of loop ik zo voorzichtig dat ik daarom onderuit ga. Tja, verbouwen is wat, maar de MS is hierbij een mega complicerende factor.

De vijfde H is van Hoera! Het staat! Het is mooi geworden! Ben zo trots op m’n lief en ook op mezelf! Het menselijk brein is dusdanig geprogrammeerd dat afzien al snel wordt vergeten. En na verloop van tijd kun je terugkijken met de milde blik van: Dat waren nog eens tijden. En dan komt welzeker weer een moment dat één van ons twee in huis rondkijkt en zegt: “Als we nou eens gingen verbouwen? Dat kunnen wij! En vijf weken kamperen in eigen huis hebben we al eens eerder gedaan. En dat ging goed. Toch?” Hahahahaha!

Mariëtte

Fotografie: Martin de Bouter