Blabbertalk

De eerste keer dat ik heel bewust niet op een woord kon komen was toen ik samen met m’n lief op de snelweg reed. Hij reed bescheiden te hard en aan de kant van de weg stond een flitskastje. Ik dacht: ‘Ik waarschuw ‘m even’. Dus ik riep nogal onbeholpen: “Pas op! Een… Tja, f*ck, hoe heet zo’n ding ook al weer?! Een… zo’n ding!” – flits – Te laat!

“Zeg dan gewoon dat er een flitskastje stond. Nu heb ik een boete!” Ja, dat wilde ik ook wel, maar ik kon echt absoluut niet meer op het woord komen. Alleen kon ik dat op dat moment ook niet meer fatsoenlijk uitleggen. Ik voelde me heel slecht: machteloos, onbegrepen, gehandicapt en nog wat van die zwaar psychische ongemakken.

Terugdenkend aan mijn werk was dit fenomeen (afasie met een duur woord) al een hele tijd bezig. Ik was – zonder borstklopperij – behoorlijk welbespraakt. Ik had daar ook enorme schik in. Niks leukers dan serieuze zaken larderen met smakelijke voorbeelden zodat ze ineens weer in perspectief werden geplaatst. Tenminste: dat verbeeldde ik me dan. Maar de laatste periode van mijn werkbare bestaan werd dat steeds moeilijker.

Ik heb dat toendertijd aan vermoeidheid geweten. Ik was altijd zo bekaf, dat ik niet meer goed kon nadenken en dus ook niet meer op woorden kon komen. Ik vond het reuze irritant wanneer ik in een vergadering het woord kreeg en dan maar nauwelijks uit m’n woorden kon komen. Nu ben ik niet meer zo uitgeput als toen, alleen neemt het fenomeen tot mijn grote ellende nog steeds toe. En het beperkt zich niet meer alleen tot het niet meer op woorden kunnen komen. Welnee, ik begin nu ook woorden te verhaspelen.

Laatst zei ik tegen m’n lief dat ik okerblauw zo’n mooie kleur vind. Hij keek mij een beetje vragend aan. “Ehm, okerblauw? Je bedoeld kobaltblauw!” “Zei ik okerblauw? OMG, ik begin echt een hersenverweking te krijgen!” En zo gaat het steeds verder. Kon ik eerst niet op woorden komen, nu ontgaan mij hele zinnen. Tijdens gesprekken waarin mij om een bepaalde uitleg wordt gevraagd krijg ik steeds meer de neiging om bij voorbaat al de handdoek ik de ring te gooien. Mijn hoofd blokkeert en ik zie de context van zinnen niet meer die de uitleg moeten vormen. Ik zeg dan dat ik echt niet meer weet hoe ik dat moet uitleggen. Sorry!

Een hele tijd geleden heb ik een cursus toneel gedaan. Ik heb daar wat afgelachen. Echt de leukste cursus van m’n leven. Het meest kromgelegen heb ik tijdens een oefening waarbij we in paren ruzie met elkaar moesten maken. Alleen niet met echte woorden: nee, in blabbertalk. Zo iets van: hotsegnutseflopperdiedeee! gneuteflapperfleutebreut! En dat dan serieus in ruziestijl tegen je tegenspeler brullen. Nou, dat ging bij mij niet lukken. Het werkte zo enorm op m’n lachspieren. Ze hebben we al blabbertalkend weg kunnen dragen.

Alleen ben ik bang – wanneer die MS nou nog verder weefsel opvreet – dat dit mijn normale vocabulaire gaat worden. Valt er dan nog wat te lachen, vraag ik mij af? Blep!

Mariëtte

Fotografie: Martin de Bouter