Avontuurlijk!

Traditioneel begint voor ons het vakantieseizoen met Pasen. Dan koppelen we de sleurie achter de auto en sleuren we meestal naar Luxemburg. Daar laten we de sleurhut dan gedurende het voorjaar staan om tijdens de zomervakantie door te sleuren naar Frankrijk.

In ruil voor het gratis ‘stallen’ brengen we dan regelmatig een weekend op de camping door zodat ze er daar ook nog wat aan verdienen. Niet zo avontuurlijk, maar wel prettig.

Dit jaar bedachten we dat sleuren in Nederland eigenlijk een net zo goed idee was. In Limburg is het ook mooi en niet zo ver weg als Luxemburg. Alleen… met Pasen waren de weersvooruitzichten niet echt kampeerbestendig dus weken we uit naar een zeer avontuurlijk vakantiepark. Met een overdekt eet-walhalla en wildwaterparadijs ideaal voor zomerliefhebbers. Het is daarbinnen immers altijd mooi weer!

Op de website van het park werd ons beloofd dat een bezoek garant stond voor avontuur. Avontuurlijke restaurantjes met mega-avontuurlijke gerechten, avontuurlijk wildwaterparadijs en dito indoor skibaan. We hoefden ons niet te vervelen.

Bij de ingang van het park werden we begroet door een aantal als paashazen verklede parkmedewerkers. Wat een avontuurlijke boel! En tot overmaat van leuk kregen we ook nog een avontuurlijk koffertje mee met goodies (complete gedroogde pasta-maaltijd, speltcrackers en twee blikjes 0% alcohol-radler; kortom: smekkies in alle smaken). We hadden eigenlijk gehoopt op een zakje paaseitjes, want die waren overal uitverkocht, maar helaas…

Met hooggespannen verwachtingen reden we het park op, op zoek naar onze cottage. Overal liepen avontuurlijke mensen in trainingspakken met tattoos en kinderwagens zich enorm avontuurlijk te vervelen. Tenminste, afgaande op hun gelaatsuitdrukking. En het autorijden tussen al die enigszins nurks aandoende parkbewoners vonden we best wel een avontuur.

In onze cottage werden we al snel heel avontuurlijk begroet door vijf avontuurlijke ganzen. Waarschijnlijk waren de voorgaande bewoners zo avontuurlijk geweest de beesten drie keer per dag bij te voeren, want ze tikten met hun snavels tegen de schuifpui en eisten eten. We besloten ze niet te voeren, want dan moesten we naar buiten en je weet maar nooit of zo’n gans gaat bijten. Veel te avontuurlijk voor ons.

Nadat we een beetje gesettled waren besloten we direct in het avontuurlijke feestgedruis te springen. Strakgearmd en goedgemutst liepen we naar het overdekte eet-walhalla. Wat een avontuur!

Eerlijk is eerlijk: het was er lekker warm en gigantisch groen begroeid. Een gemiddelde jungle kan er een voorbeeld aan nemen. En tussen al dat groen: tafeltjes, stoeltjes en mensen. Mensen, mensen, mensen en nog meer mensen. Ik kreeg direct een claustrofobische aanvaleen terugval in - of opflakkering van - MS. Een periode met klachten, die ook wel schub of exacerbatie wordt genoemd. Meer.... Het zweet brak me uit en ik ging onverhoopt op een peuter staan. Helaas nergens een tafeltje vrij om even te gaan zitten acclimatiseren. “Kom schat”, zei mijn lief, “We gaan lekker zwemmen, dan koelen we een beetje af.” Zo gezegd, zo gedaan.

In het gekkenhuis van het zwemparadijs was het even zoeken naar een vrij kleedhokje. Het was allemaal wat krakkemikkig, dus toen ik ging zitten (op zo’n bankje dat tevens als afsluiting van je hokje geldt) zakte ik gelijk door tot op m’n hurken. Wat een bagger. En op de achtergrond galmend gejank en geschreeuw van kinderen. Zo ff lekker afkoelen! Ik was echt op avontuur daar!

Op m’n blote voeten (waar ik niet zo veel mee voel) probeerde ik m’n lief bij te houden die op zoek was naar een vrij tafeltje of stoeltje. Best wel een avontuur voor mij want ik kon zo uitglijen. Waren de mensen in het eet-walhalla met veel, hier waren het er ongeveer net zo veel en dan ook nog half ontkleed. ‘OMG, zijn er ook nog mensen zonder tattoos?’, dacht ik wanhopig. ‘En zonder kinderen, oma’s, opa’s, overmatige lichaamsbeharing en overgewicht?’ Nadat we het hele bad rondgelopen hadden zonder een zitplekje te vinden wist ik het zeker: die zijn er niet, of in elk geval niet hier. “Kom”, zei mijn lief, “We gaan naar de wildwaterbaan”.

Wel eens zo’n natuurfilm gezien met een kudde van honderden pinguins die tegelijkertijd het water inspringen? Nou, zo iets dus in die wildwaterbaan. Bovenaan voegde ik me tussen de puber-, kleuter-, senior- en overige pinguins en liet me maar gaan. Al je er eenmaal in zit, is er geen houden aan. Ik heb m’n hart vastgehouden voor al die peuterpinguins die halverwege even op adem stonden te komen midden in zo’n waterbekken, terwijl ik als reuzepinguin (zeg maar zeerob) met volle vaart er tussenin belandde. En dan snel wegwezen, want anders komt er een nieuwe lading pinguins in je nek landen.

Erg avontuurlijk, zo’n wildwaterparadijs. En dan heb ik het nog niet eens over die waterglijbaan waarin ik vast kwam te zitten. Ik probeerde zwetend van ellende mezelf voort te bewegen terwijl ik me langzaam zorgen begon te maken over mijn lief die – na een minuutje – achter me aan zou komen.

En ja hoor, ik hoorde hem al aanholderdebolderen en KAPLAF! Er volgde een avontuurlijke impact van zijn voeten in mijn rug. Waarna we tergend langzaam het traject met z’n tweeën uit hebben gegleden. Onder luid commentaar van mijn lief die me vertelde dat ik ook nooit rechtop in zo’n ding moest gaan zitten (dat deed ik niet, echnie) en dat ie juist zo’n lekkere vaart had.

De rest van het verblijf was ook enorm avontuurlijk, maar ik zit aan m’n limiet. Dus de ervaringen met het grillrestaurant, de nonna met de soepstengels en de bingo zal ik voor mezelf houden. Maar reken erop dat ze avontuurlijk waren!

Mariëtte

Fotografie: Martin de Bouter