Anti-rimpelcrème

Ja, ook voor mij is de leeftijd aangebroken dat ik rimpels begin te krijgen. Niet dat de vouwen er invallen, maar er ontstaan zo langzamerhand van die kleine rimpeltjes op onbenoembare plaatsen. Nu was ik al jaren niet meer strak, maar mede dankzij wat overgewicht viel dat niet zo op. Met wat kilo’s extra houd je langer ronde, gladde appelwangetjes. Maar nu is helaas de tijd van de onopvallende aftakeling afgelopen.
Eigenlijk ben ik helemaal niet zo anti-rimpel. Het krijgen van rimpels is een natuurlijk proces en het geeft je gezicht karakter. Tenminste, dat zeg ik al jaren tegen mezelf. Waarschijnlijk om het aankomend leed wat te verzachten. Zo ik ben bijvoorbeeld verzot op de lachrimpeltjes van mijn lief. Maar ja, het is algemeen bekend dat mannen knapper worden naarmate ze ouder worden. Voor mannen werkt dit blijkbaar anders dan voor vrouwen. Mannen worden ‘charmant’, vrouwen worden gewoon ‘oud’.

Mijn lachrimpeltjes vind ik niet zo storend, het gaat mij om dat nest jonge rimpels boven mijn bovenlip. Als ik daar lang naar kijk kan ik echt chagrijnig worden! Ik dacht dat rimpels daar alleen voorbehouden waren aan zware rokers en heel zuinige mensen. Nou, niet dus! En mijn lief moet tegenwoordig niet alleen mijn neushaar, maar ook mijn bovenlip retoucheren. Hetgeen mij natuurlijk regelmatig met de nodige knipoogjes wordt meegedeeld. Tijd voor actie, dus!

Strijdvaardig stapte ik op de fiets naar de drogist. En daar stond ik vervolgens voor acht vitrines gezichtsverzorging een beetje als een aap in een roestig horloge te kijken. Weet ik veel wat ik nou moet kopen?! Een aardige juffrouw schoot mij te hulp. Gelukkig was ze niet al te jong, want als je met je rimpels bloot moet bij zo’n jong grietje, dan voel je de artrose meteen op komen zetten. Uit de brij van potjes, flesjes, tonics en tubes trok ze van het eigen merk een oogcrème te voorschijn. Werkt ook voor bovenliprimpels. “Kunt u het eens proberen,” zei ze, “Is ook niet zo duur.” Verwachtingsvol vertrok ik met mijn potje naar huis.

Eenmaal thuisgekomen ging ik direct door naar de badkamer, klaar om te smeren. Ik zoeken naar een soort van gebruiksaanwijzing: wanneer smeer je nou het meest effectief? En hoe? Moet je kloppen, smeren, masseren? Leesbrilletje erbij, want de lettertjes op het potje waren wel heel erg klein. Geen gebruiksaanwijzing te vinden. Tja, daar sta je dan: met je leesbrilletje op in de badkamer te zoeken naar de gebruiksaanwijzing op je potje anti-rimpelcrème. Ik voelde me direct vijf jaar ouder. Gelukkig las ik dat de crème bedoeld was voor vrouwen tot 40 jaar. Yes! Dat maakte weer wat goed.

Op de gok kledderde ik wat van het spul op mijn bovenlip en – ik heb het nu toch – rond mijn ogen. Ik heb én geklopt én gesmeerd én gemasseerd. Je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen, nietwaar? Na een uur keek ik hoopvol in de spiegel. Het spul trok niet echt in, maar ik had wel het gevoel dat het wat straktrok. Het voelde zogezegd onaangenaam trekkerig aan. Helaas, geen enkele verandering. Zelfs na twee weken braaf smeren, kloppen en masseren zag ik niet de beloofde rimpelreductie.

Wat nu? Om heel eerlijk te zijn heb ik het spul drie weken op vakantie meegesleept en er niet naar omgekeken. Eenmaal thuis heb ik het weggekwakt. En… vervolgens een duurder middel gekocht. Ik blijf nog even volhouden. Maar eerlijk is eerlijk: als deze ook niet werkt, dan is het afgelopen. Dan accepteer ik maar dat ouderdom ook met uiterlijke gebreken komt. En als ik net doe alsof dat heel charmant is, dan is er niks aan de hand. Toch?

Mariëtte

Fotografie: Martin de Bouter